Aanstaande vrijdag is het zes jaar geleden dat Spartaan Willem Vermeer door een hartstilstand werd getroffen. Het gaat behoorlijk goed met hem -zelfs zo goed dat hij met zijn zoon iedere thuiswedstrijd van Sparta weer in vak 9 bijwoont. Willem zond een mooi stukje in: zeer zeker de moeite van het lezen waard!
De meeste van jullie weten het wel, 22
november 2013.
Het is aanstaande vrijdag alweer
zes jaar geleden dat ik op de trappen lag van het Sparta stadion in vak 9. Gelukkig
waren er behulpzame mensen aanwezig die mij gereanimeerd hebben en ik besef me
iedere dag dat ik heel veel geluk heb gehad.
Van mijn redders, waaronder mijn zoon
Sverre, heb ik er een aantal al gelukkig kunnen spreken en bedanken voor
hetgeen zij voor mij gedaan hebben. Dat is geweldig.
Het verhaal ging dat er ook een arts uit
het UMC mij gereanimeerd heeft, maar dit kon niet bevestigd worden. Ik heb de
afgelopen jaren heel veel aan die persoon gedacht en mij afgevraagd hoe hij dit
voorval heeft beleefd en of hij er nog wel eens aan moest denken. Ik weet, het
leven gaat gewoon door, maar de wens om die persoon te mogen en kunnen spreken
werd steeds heftiger. Ik ben links en rechts informatie in gaan winnen, rekening
houdend dat het wel meer dan 5 jaar geleden is gebeurd. Bij Sparta was er niets
van bekend. Ook het UMC kon mij niet helpen. Ook andere Sparta supporters die
het voorval hebben meegemaakt wisten het niet. Jammer!
Toen was daar de eerste Spartaanse bekerwedstrijd van
dit seizoen thuis tegen Volendam op woensdag 30 oktober 2019. In
de rust stonden we met een groepje het voetbal te evalueren toen er een politieagent bij ons kwam staan. Hij is een kennis van één uit het groepje.
Toen de tweede helft dreigde te beginnen
en wij weer naar onze plaatsen wilden gaan ben ik die agent achterna gelopen en
heb hem gevraagd hoe lang hij al bij Sparta kwam. Hij vertelde dat hij er al
vele jaren kwam. Hij dacht een jaar of 12 of 13. Ik vroeg hem of hij ook iets
van mijn voorval had meegekregen. Ja, dat wist hij nog heel goed, daar in die
periode zijn vader was overleden. Ik vertelde hem mijn wens en na het
uitwisselen van email adressen zou hij gaan kijken wat hij voor mij zou kunnen
doen. Maar het zou ook zo kunnen zijn dat wanneer ze die persoon zouden kunnen
vinden ik mij er terdege van bewust was dat die persoon er misschien geen
behoefte aan had om mij te spreken. Dat besef had ik wel. Maar ik had hoop.
De
volgende dag, donderdag 31-10-2019, kreeg ik een telefoontje van die bewuste
agent dat ze de persoon van het UMC gevonden hadden. Hij had hem gesproken en mijn
redder wilde mij gelukkig spreken. Ik kreeg z’n naam en mobiele nummer en mocht
hem altijd bellen.
Ik was strontnerveus, maar heel erg
gelukkig dat die man mij wilde spreken. Ik heb hem diezelfde dag nog gebeld.
“Geoffrey” vond het heel fijn om te horen hoe het met mij ging. Hij had verder nooit meer iets van
mijn toestand vernomen, maar had het er nog wel eens over gehad. Voordat ik hem belde
wilde ik zoveel vragen, maar daar is niet veel van terecht gekomen. Het was
heel erg emotioneel. Ik was zo blij om zijn stem te horen en hij heeft zijn
verhaal gedaan hoe het allemaal in het Sparta stadion was gegaan.
De tranen kon ik niet meer bedwingen en
Erica en ik waren redelijk ontdaan. Ik heb met Geoffrey, hij werkt nog steeds
in het UMC. We hebben afgesproken dat ik al mijn vragen op ga schrijven en hij heeft mij
verteld dat ik hem altijd mag bellen. Dat ga ik zeker doen.