Sergio Padt was vorige week niet in het bezit van een treinkaartje. Hij had de arrogantie om tegen de conducteur te verkondigen: “Weet je wel ik ben”. Het verleidde Sjoerd Mossou tot een prachtige anekdote over Adri van Tiggelen: Europees Kampioen 1988 en de trainer onder wie Sparta voor het eerst in de historie promoveerde.
Van Tiggelen (ook nog een 5 seizoenen als voetballer in dienst van Sparta, 54-voudig international, kampioen in België en Nederland, etc., etc.) maakt momenteel onderdeel uit van het Spartaanse scoutingsteam. Sergio Padt – en de Spartanen die afgelopen dinsdag het qua mentaliteit lieten afweten in Noordwijk- kunnen nog wat van hem leren. Geniet van een mooi stukje tekst.
(Onderstaand stuk is geschreven door Sjoerd Mossou, geplaatst in het Algemeen Dagblad, van 26-09-2018).
Op Het Kasteel liepen we ooit pal achter Adri, die toevallig door dezelfde glazen deur moest als wij, op weg naar de catacomben van het Sparta-stadion.
Dat viel nog niet mee. Bij de glazen deur stond een steward in een net pak en die wilde graag het kaartje van Adri van Tiggelen zien. Adri voldeed braaf aan het verzoek, maar blijkbaar was het niet het goede kaartje. Wat volgde, was een droogkomische conversatie.
“Nee, sorry, meneer. Dat is niet het goede kaartje.”
“Ja, maar ik werk hier.”
“Niets mee te maken.”
In een bui van hulpvaardigheid probeerde ik aan de steward uit te leggen dat het hier om Adri van Tiggelen ging, Europees kampioen met Oranje in 1988, oud-speler, oud-hoofdtrainer en op dat moment coach van Jong Sparta.
,,Niets mee te maken, meneer’’, zei de steward. ,,Want iedereen kan wel zeggen dat hij Adri van Tiggelen is.’’
Ik vond het meteen een schitterende titel voor een boek (Iedereen kan wel zeggen dat hij Adri van Tiggelen is), maar Adri van Tiggelen zelf vond dat de steward wel een punt had en draaide zich schouderophalend weer om.
Ook mooi: op de ochtend nadat Adri van Tiggelen in mei 2005 met Sparta naar de eredivisie was gepromoveerd, kwam een verslaggever van RTV Rijnmond een grote slagroomtaart bezorgen bij huize Van Tiggelen. Het was een historische dag, tenslotte, en dat moest gevierd worden.
Mevrouw Van Tiggelen deed open in haar ochtendjas, de succestrainer zelf bleek niet thuis. De reden: manlief Adri van Tiggelen was even het clubblad van voetbalvereniging OSV uit Oud-Beijerland aan het bezorgen in de buurt, op zijn fiets.
Toen Adri even later kwam aangereden, met nog drie overgebleven clubblaadjes onder zijn snelbinders, stapte hij af en zei: ,,Zo. Moet ook gebeuren.’’
Onbedoeld, en heel subtiel, was dat een levensles.
