Henk Fraser was er als de kippen bij om vorige week na Volendam-uit Dervisoglu de grond in te boren. Zou Fraser ook weleens zo kritisch naar zichzelf zijn? Dat kan dan nu. Hij is immers eindverantwoordelijk voor dit Sparta, dat nu al definitief uitgeschakeld is in de strijd om het kampioenschap. Dit terwijl de doelstelling was tot het einde van de competitie meedoen om het kampioenschap. Twente miste 4 basisspelers, maar Sparta pakte de laatste strohalm niet. Het was slap, een blamage, de spelers bakten er niets van en de 0-3 was volkomen terecht.
Fraser wordt tactisch afgetroefd door Pusic
Henk Fraser zal als trainer best wat in zijn mars hebben. Hij deed het goed bij ADO en won de beker met Vitesse. Maar de eerste doelstelling van dit seizoen bij Sparta (tot het einde meedoen om het kampioenschap) heeft hij al niet bereikt. Dat ligt niet per se aan de nederlaag tegen Twente, want thuis verliezen tegen Twente kan. De Tukkers hebben ook een betere selectie. Maar als Sparta-trainer hoef je je natuurlijk niet tactisch te laten aftroeven door een Twente-trainer.
De twee beste middenvelders van FC Twente – Brama en Espinosa – deden niet mee. Met Duarte, Duarte en Harroui kan Sparta een jong, maar voor eerste divisie begrippen geweldig middenveld neer zetten. Als er ergens een kans lag om tegen dit verzwakte Twente de slag te winnen, dan was het wel op het middenveld. Toch verloor Sparta continue de strijd op het middenveld en dat was de schuld van onze trainert.
Zoals wel vaker dit seizoen koos Pusic voor een 4-4-2 systeem. Daar tegenover zette Fraser een 5-2-3 opstelling. De arme Laros- en Deroy Duarte konden het niet belopen. De vier Twente-middenvelders wisten niet wat ze meemaakten, ze hadden telkens zeeën van ruimte.
Natuurlijk kan een 5-2-3 systeem in theorie prima werken tegen een 4-4-2 systeem. En Fraser zal het allemaal wel op papier uitgetekend hebben, met opkomende backs en zo, maar probeer het maar eens goed uit te voeren. Dat is ingewikkeld. Zeker voor spelers die bij Sparta spelen heel vaak te ingewikkeld. Dat hebben we al vaker gezien dit seizoen en ook tegen Twente werd het niet goed uitgevoerd. En dus had Sparta op het middenveld – en ook elders op het veld – helemaal niets in te brengen tegen de Tukkers.
Fraser zit vast in zijn systeem in combinatie met zijn voorkeur voor Drenthe
Fraser zette Harroui weer op de bank. Onbegrijpelijk, want Harroui was de meest stabiele Spartaan in de eerste seizoenshelft en ook in de laatste wedstrijden (invalbeurt tegen Telstar en basisplaats tegen Volendam) behoorde hij tot de besten. Hoe komt het toch dat Fraser de keuzes maakt om Harroui op de bank te zetten, waar verder werkelijk niemand het mee eens is?
Fraser zette terecht Faye als linksback in de basis. Terecht omdat Faye in een slecht draaiend elftal zeer verdienstelijk debuteerde. Hij was eigenlijk het enige lichtpuntje bij Sparta en laten we hopen dat met zijn komst het probleem op de linksbackpositie is opgelost.
Fraser wil per se met vijf man achterin spelen. Een standpunt dat lastig te begrijpen blijft, want zou 4-4-2 of 4-3-3 niet veel meer houvast bieden aan een dolend elftal? Maar bij de wens van Fraser om te spelen met een 5-mans verdediging moeten we ook nog eens optellen dat Drenthe, die al weken niets presteert, volgens Fraser blijkbaar per se in de basis moet spelen. We vragen ons af hoe Fraser het binnen zijn selectie uitlegt dat spelers als Drenthe, Abels en Auassar -die al weken niets brengen- in de basis mogen starten, terwijl een speler als Harroui op de bank moet beginnen. Voetballers zijn natuurlijk niet gek, die snappen dat hier met verschillende maten gemeten wordt.
Toen Saksela helaas geblesseerd uitviel had Fraser de boel kunnen repareren. Sparta stond toen al 0-1 achter. Heel het stadion zag dat het met deze tactiek misging. Sparta moest winnen. Fraser had Harroui kunnen brengen en Abels naar rechtsback kunnen verplaatsen, maar Fraser zette doodleuk Dabo erin. Dabo is een speler die op voorspraak van Fraser naar Sparta is gekomen, misschien dat dat er iets mee te maken heeft? Dabo deed het zoals hij het meestal doet: zeer matig.
Vechtmachine
Er ging veel meer mis bij Sparta, dan alleen de onbegrijpelijke tactische keuzes van Fraser. Het leek een lamlendig zooitje. Fraser praat de hele tijd over dat hij wil dat Sparta een vechtmachine wordt. Dat spelers elkaar de waarheid moeten zeggen. Dat spelers met passie moeten spelen. Dat was er allemaal niet. Als het tactisch niet in orde is en je oogt als ploeg geen moment dat je vecht voor die laatste kans op het kampioenschap, hoe kan het dan ooit goedkomen in een wedstrijd tegen een ploeg als Twente? Dat kan dus niet.
Kansloos
In de eerste pakweg drie minuten leek Sparta nog wel met goede moed aan de wedstrijd te beginnen. De backs stonden ‘hoog’ en er was veel Spartaans balbezit. Ja, Spartanen, zeg niet dat we te kritisch zijn. Het waren drie prima minuten.
Maar de eerste de beste keer dat Twente serieus over de middellijn kwam was het over met Sparta. Zoals gezegd had Twente het middenveld in handen dankzij Fraser zijn tactische gestuntel, maar pijnlijker nog was dat Sparta het centraal achterin lastig had. Wuytens was gepasseerd, maar zijn vervanger Abels blijkt tot nu toe vooral een verzwakkking. Vriends en Auassar hadden het zeer lastig, waarbij het opvallend is dat Vriends in 2019 nog geen goede wedstrijd heeft gespeeld. De 2 Twente aanvallers vonden continue een gaatje in de belabberde verdediging. Mede dankzij de fors waaiende wind kwamen veel ballen niet goed aan. Toch kreeg Twente -naast de 2 goals die in de eerste helft vielen – in de eerste helft drie geweldige kansen. Gezegd moet worden dat Roy Kortsmit driemaal uitstekend ingreep. Helaas krijgt onze keepert toch weer een dikke onvoldoende omdat hij bij de 2-0 blunderde en in de tweede helft twee keer zeer onzeker ingreep. Kortsmit is het al weken helemaal kwijt.
De 1-0 viel uit een onterechte penalty. Daar mogen we best over zeuren, maar laat het geen excuus zijn voor de nederlaag, want cruciaal was het vrijwel zeker niet. Sparta was namelijk kansloos. Tactisch, technisch en op wilskracht werden ‘we’ afgetroefd. Vlak voor rust viel de terechte 2-0. Een dekkingsfout en de zoveelste keepersfout van Kortsmit in 2019 waren de oorzaak van de tweede Twentse treffer.
De ‘grote jongens’ stonden niet op
Royston Drenthe liet vooraf weten dat ‘de grote jongens’ tegen Twente ‘op moesten staan’. De jongens die Drenthe bedoeld staan met name voorin: Rayhi, Veldwijk en Drenthe.
Ze waren vrijdagochtend opgestaan uit bed, maar daar bleef het dan wel bij. Rayhi stond op linksbuiten, Drenthe op rechtsbuiten. Veldwijk stond mede daarom op een eiland (aanvoer van het middenveld kwam er ook niet), maar toch mag je van een aanvoerder dan meer verwachten in zo’n belangrijke wedstrijd. Veldwijk leek al met zijn hoofd in Azië te zitten. Naarmate de wedstrijd vorderde ging hij steeds minder doen. Pijnlijk om te zien.
Drenthe speelde als rechtsbuiten net zo slecht als hij de laatste tijd deed als linksback. Balletjes over 3 meter kwam niet aan. Zijn corners waren lachwekkend. Drenthe ergerde zich rot, maar aan wie eigenlijk? Wij ergerden ons rot aan zijn spel. Hij solliciteerde vlak na rust ook nog naar rood. Dom, met al zijn ervaring. Rayhi? Die bakte er zo mogelijk nog minder van.
Kennen we nog andere ‘grote jongens’? Kortsmit wellicht? Weer een blunder. Auassar? Vul zelf maar in. Wuytens? Op de bank.
Al met al was het behoorlijk pijnlijk wat Sparta liet zien en dat was zeker niet de eerste keer dit seizoen. Faye was de beste Spartaan. Saksela en invallers Harroui en Dervisoglu komen ook in aanmerking voor een voldoende. De rest van de spelers bakten er he le maal niets van.
De tweede helft begon met een kans van Twente. Sparta drong nauwelijks aan, de 3-0 viel en de wedstrijd kabbelde naar het einde. Het volle uitvak vierde feest en was luidruchtig aanwezig. De rest van Het Kasteel zat ook vol, maar er was bar weinig sfeer en volop ergernis.
Hoe nu verder?
Als we bij de eerste 5 eindigen dan spelen we een ronde minder in de nacompetitie. Dat is natuurlijk niet echt ‘een prijs’ waar je als supporter enthousiast van wordt. Hoe dan ook spelen we nacompetitie en eigenlijk volgen er nu eerst een aantal maanden waarin Sparta veredelde oefenpotjes speelt. We vlogen ook al uit de beker tegen een stelletje amateurs, dus we hoeven ons voorlopig bijna nergens echt druk over te maken.
Natuurlijk, er komen ook nog weken waarin onze trainer hoopt dat Feyenoord hem belt. En ja, we zitten in een periode waarin onze aanvoerder openlijk laat weten dat hij hoopt dat hij een februari-transfer zal maken naar Azië.
Maar ja, dat is het topsportklimaat dat bij Sparta is ontstaan. Topsportklimaat? Dat is ook afrekenen op doelstellingen. Doelstelling 1 (tot het einde van het seizoen meedoen om de titel) is al op 8 februari niet gehaald is. Het seizoen kan alleen nog gered worden als doelstelling 2 (promoveren) wel gehaald wordt.
De vraag is nu of Fraser blijft doormodderen op het pad dat hij al maanden doorloopt of dat Fraser zelfkritisch is en andere wegen durft in te slaan? En als Fraser dat niet durft, gaat Henk van Stee als de technische baas dan op staan? We gaan het zien Spartanen. We moeten door. Op naar Dordrecht-uit.