Vrienden noemen mij weleens negatief, nou mooi dat ik met mijn negativiteit bijna jaarlijks een vakantie ‘win’ op Unibet (ik wed dus vaak tegen Sparta, als een soort schadevergoeding).
Ik zie het altijd meer als realiteit en krijg (helaas) vaak gelijk. We blijven gewoon Sparta. En dit seizoen helemaal. Al moest ik mijn vrienden tot dit seizoen regelmatig gelijk geven dat we een goede kans hadden om te winnen.
Toch grijpt het kansloze verlies tegen AZ mij meer aan dan anders.
Afgelopen zondag zat ik op de tribune, mijn vader waar ik sinds 1995 een seizoenskaart mee heb is dit keer weer niet mee.
Hij heeft al een tijdje, zoals ik het noem, mechanische klachten (gewrichten/zenuwen). En dat al maanden. heel vervelend maar gelukkig geen kanker. Al zal het allemaal niet snel beter worden (met zijn 76 jaar zou ik hem nog wel eerder laten invallen dan Brym maar dat terzijde). Ik sprak voor de wedstrijd een goede vriend, zijn vader is er helaas ook niet bij. Net geopereerd aan weer een tumor. Tsja dat krijg je als je halverwege de 40 bent, ouders van vrienden worden ziek of zijn al overleden. Dat is in mijn vriendengroep niet anders alleen de realiteit is zo hard. Jules Deelder is al 5 jaar hemelen en met hem vele Spartanen waaronder dus ook zeer recent Otto Roth. De tijd vliegt dus en die is zo kostbaar. De realiteit hakte er even in. Ik sprak met die vriend ook vluchtig over andere heftige zaken, maar we waren bij het voetbal dus we probeerde het weg te lachen. Juist deze middag even biertje en slap ouwehoeren als therapie. En praten over mensen die op de vader van Beavis (van Beavis & Butthead) lijken. Mooi.
Zo’n zondagmiddagje op Het Kasteel om naar de belangrijkste bijzaak in het leven te kijken hoort een aangename afleiding te zijn van de dagdagelijkse sleur of vervelende gebeurtenissen in het leven. Lekker met vrienden, familie naar Sparta hopelijk mooie herinneringen maken. Nou die mooie herinneringen dit seizoen dat weet Nijkamp en consorten goed te voorkomen. Sparta stond voor mij altijd voor hoop, hoop op terugkeer naar de gouden tijden. 1 keertje net zoals al die andere clubs (Roda, NAC, Ado, Heracles,Go Ahead etc.) per 20 jaar Europees voetbal halen. Hoop op terugkeer naar de Eredivisie. Hoop op uitbreiding van het stadion, professionalisering met behoud van het authentieke Sparta gevoel. Hoop dat Laros zijn VVV cadeaukaart bij de Coolblue gaat verzilveren om een paar JBL speakers op te hangen waar ook daadwerkelijk verstaanbaar geluid uit komt, en als het meezit ook een keer goede muziek.
Na zondag voelt het als hopeloos. We waren een paar seizoenen dichtbij maar dit jaar gaan we sneller afdalen dan het nationale bobslee team van Jamaica deed op de winterspelen van 1988. Mijn oudste dochter is op en top Spartaan, opvoeding geslaagd zou je zeggen. Normaliter kan ze door omstandigheden maar eens per maand naar Sparta. En die keer gaat ze hoe dan ook, Emmen uit, Volendam, etc.. Als ze een weekend bij mij is, gaat ze altijd (met of zonder mij, sommige uitwedstrijden laat ik namelijk varen). De wedstrijden doordeweeks pakt ze sowieso mee (dan is ze altijd bij mij).Juist die mensen gun je succesjes. Ik heb al een olifantenhuid gekregen van 35 jaar naar Sparta gaan. En met mij vele Spartanen, maar juist de jeugd en de Oude van dagen (bv Frank Rost) gun je de (incidentele) successen. Afgelopen zondag voelde Het Kasteel als het Praathuis van de fabeltjeskrant. Om meerdere reden. Natuurlijk is het gezellig om als een Bor de Wolf op de tribune te zitten. Maar we komen voor het voetbal, en we proosten liever op een overwinning dan dat we afdruipen zonder hoop op verbetering.
Het momentum heeft Sparta gemist. Regeren is vooruitzien en daar heeft de directie compleet in gefaald. Sparta was hotter dan Sabrina Salerno in 1987. Het stadion had al lang uitgebreid moeten zijn, zodat je fatsoenlijk je kinderen (of vrienden van) had mee kunnen nemen. Die uiteindelijk blijven plakken en weer hun vrienden (en later kinderen) mee kunnen nemen om hun Sparta gevoel te kweken (en hun gladde rug). Er hadden voldoende seniorenplekken in het stadion moeten zijn, zodat de minder mobiele mensen ook fatsoenlijk naar een wedstrijd kunnen kijken / aan ergeren met hun advocaatje of Ketel 1 in hun hand. Het stadion had ontmoetingsplekken moeten hebben, kijk naar clubs zoals Heerenveen, Nac, Utrecht, waar je voor de wedstrijd metgezellen kan ontmoeten. Het supportershome van Sparta is al jaren veel te klein, een fatsoenlijk terras is er nog steeds niet. Ligt dat altijd aan de gemeente of aan de lobby mensen? Maar nee…. This is Sparta……
We dalen straks af naar de krochten van de 1e divisie als het zo doorgaat in een verouderd stadion (maar nieuwe wc’s).
Ik hoop dat ik ongelijk krijg, en dat Laros niet wacht tot er misschien een gebiedsontwikkeling komt in 2130 maar ballen heeft en door durft te pakken met de kennis en kunde van vastgoed- en bouw sponsoren. Cambuur is er al klaar voor, en als die promoveren zijn wij ze kwijt. Net als Go Ahead die vrolijk doorgaat met de uitbreiding van hun stadion (ook in een woonwijk).
Nu is het 3x niets qua voetbal bij Sparta. Mensen (supporters/sponsoren) gaan nu afhaken, misschien blijven ze Spartaan maar zitten ze liever met een theetje op de bank op zondagmiddag zodat ze de tv op een ander kanaal kunnen zetten zoals familieleden van mij nu al doen. En geef ze eens ongelijk.
Sterker nog, ik heb ook al een keer Ikea verkozen boven Sparta, en dat zegt veel. Heel veel.
Maar dat is de realiteit. En het is al heel wat dat ik mij druk kan maken over Sparta, alleen Sparta is zoveel meer dan voetbal.
Het hoort bij mijn leven, en dat van mijn vader. Ook al gedraagt hij zich al jaren als een Statler en Waldorf als hij bij Sparta is. Maarja wie niet.
Ik zou dat toch wel heel erg missen. En ik zou het zou fijn vinden om met mijn vrienden en familie fijne hele fijne onuitwisbare positieve herinneringen te maken bij onze club. Ik zie het somber in, maar om positief te eindigen:
‘We zitten nog in de beker dus wie weet. Natuurlijk wed ik dat Go Ahead doorgaat, maar laten we hopen dat ik dit jaar dan maar een keer niet op vakantie ga.
En samen met mijn vader en vrienden en alle andere Spartanen niet op een regenachtig Kasteel zoals in 1996 verdriet moet wegdrinken na de bekerfinale maar eindelijk een groot feest kan vieren omdat de Palmaras van Sparta uitgebreid is na bijna 60 jaar! En we een vlucht kunnen gaan boeken naar een tropisch (of naargeestig oostblok) oord om Sparta te zien winnen.’
En als we ons na 19 december na de uitschakeling kunnen focussen op handhaving is de realiteit dat we nog steeds een mooie k#tclub zijn waar we ons druk over blijven kunnen maken.
Hup Sparta Hup