De uitslag van de finale van de Conference League maakte me deze week eerlijk gezegd niet zo gek veel uit. Mijn oog viel vooral op iets anders. Die voorpret van al die duizenden die naar Tirana gingen was natuurlijk wel geweldig, ook al ging het hen om een andere club die ons, Spartanen verder koud laat. Maar de aantrekkingskracht van zo’n wedstrijd ver weg, in een stad je niet kent, spatte er natuurlijk vanaf. En het gaf te denken. Want waarom beleven wij Spartanen dit soort plezier eigenlijk niet? Nee, Europees gaan we vast niet spelen, de komende jaren. Maar er zijn natuurlijk meer wegen die naar Rome leiden. Je moet ze alleen wel willen bewandelen.
Dit seizoen is er veel gezegd over het vermeende conservatieve gedrag van onze clubleiding. Daar wil ik me niet tegenaan bemoeien, maar als conservatieve keuzes ergens in te herkennen zijn, dan is het wel in de keuze om iedere voorbereiding weer geen aansprekende oefenwedstrijden te spelen. En al helemaal geen wedstrijden ver weg.
Een van de argumenten om dat niet te doen draait om geld: het zou tegenwoordig nogal duur zijn geworden om te spelen tegen buitenlandse clubs. Voor een pot tegen pakweg Middlesbrough FC betaal je naar verluidt zomaar een halve ton. Als het inmiddels al niet veel meer is. Een hoop geld voor een kleine club. Maar deze uitdaging verdient het te worden aangegaan. Wat triviaal voor de een is, is belangrijk voor de ander. Met elkaar op reis zijn zou de saamhorigheid onder Spartanen flink verstevigen – en dat is ook wat waard. Zoiets komt de club ten goede.
Zomaar een idee: leg deze kwestie bijvoorbeeld eens concreet voor aan het echtpaar Nolet. Leg hen dan ook meteen een duidelijke afspraak voor. Eentje zonder verder gedoe. Opper twee aansprekende internationale oefenpotten. Een op Het Kasteel, een in het buitenland. Geen wedstrijdjes op bijvelden, niet in het geheim zonder publiek, maar een wedstrijd ver weg die voor ons allemaal gewoon te bezoeken is. Een vrolijke reis dus, naar ergens in Europa. Spartanen onder elkaar. Precies zoals dat in de oertijd van Sparta, rond 1900, ook al gebeurde. Ook toen trok Sparta er op uit. Als eerste club van Nederland verkende Sparta Europa. Ook toen was de sfeer belangrijker dan de prestatie zelf. Dat doet ook anno nu aan het plezier van zo’n internationale wedstrijd niks af.
Verzin desnoods zoiets als de Bok de Korver Cup, of de Tonny van Ede Trofee. Denk creatief: verzin een tweeluik bijvoorbeeld, uit en thuis tegen dezelfde internationale club. Een keer uit, een keer thuis, niet tegen een ploeg uit Nederland, wel tegen een ploeg van ver. Nu het echtpaar Nolet, schatrijk en Spartaans, zich bereid heeft getoond iets te betekenen en ons een nieuw veld gegeven heeft kan dat zomaar de volgende gunst zijn die we mogen vragen.
Lukt dat niet? Dan werken we hopelijk aan een andere oplossing. Het is zonde om dit seizoen na seizoen weer te moeten ontberen.
Anton Slotboom
